AZİZ ASLAN – Kahramanmaraş merkezli ve 10 ili etkileyen depreme Diyarbakır’üstelik yakalanıp, çöken binaların enkazından yaralı kurtarılan depremzedelerden bazıları Gazi Yaşargil Eğitim Bilimi ve Araştırı Hastanesinde otama görüyor.
Tedavisi süren yaralılardan Ferit Cengiz (36) sayrılarevi odasında AA muhabirine, format Bağlar ilçesi Cengizler Caddesi’ndeki Hisami Apartmanı’nın 4. katında ailesiyle yaşadığını söyledi.
Uyudukları sırada incitici bir hareket yaşadıklarını anlatan Cengiz, evvel özellikle ana ve babasını uyandırdığını belirtti.
Cengiz, “Kız kardeşlerimle annemi ve babamı bir odaya yerleştirdim. O esnada 2 koca kardeşim üstelik salondaydı. Kız kardeşimle canip yanaydık, onunla konuşuyorduk. Kardeşime moral veriyordum. Kapı arasına sıkışmıştım. Orada saklanmıştım. Yardım çağırıyorduk. Sonraları bizi duyan oldu. 7-8 saat sonradan enkazdan çıkarıldım. Kız kardeşim birlikte salim çıkarıldı. Annem, babam öldü. Sair kız kardeşim ve 2 ayvaz kardeşim hala enkaz altında.” dedi.
“Sesimiz duyulduğunda mutlu olduk”
22 yaşındaki Büşra Bozan de eşkal Bağlar ilçesi 5 April Mahallesi’nde ağabeyinin 8. kattaki evine mihman gittiklerini, tün de orada kaldıklarını aktardı.
Depreme uyurken yakalandıklarında sarsıntının şiddetiyle evden hariç çıkmaya okazyon bulamadıklarını dile getiren Bozan, saniyeler süresince evin çöktüğünü anlatım etti.
“8. kattan merdivenle insek imkânsız diye niteleyerek düşündük. Mankafa çekildik. Duvarın dibinde oturduğumuz esnada apartman çöktü. O hatırat hiç hatırlamıyorum. Vücudumdan yukarısı rahattı ama bacağımın konusunda beton düştü.” diyen Bozan, bu süreçte gerileme altındaki ocak fertleriyle bildirişim halinde olduklarını kaydetti.
Bozan, birbirleriyle konuştuklarını belirterek, evde iki kız kardeşinin, ağabeyinin ve hamile yengesinin bulunduğunu anlattı.
Hamile yengesinin bambaşka odada olduğunu dile getiren Bozan, o anlarda yaşadıklarıyla ait şunları paylaştı:
“Yengeme sesleniyorduk amma patırtılı gelmiyordu. Onun dışında diğerleriyle taraf yanaydım. Ağabeyim hızlı hızlı ayağımın dibindeydi. Dışardaki ışığı görebiliyordum. Bir yandan ailemi sakinleştirmeye çalışırken ayrıksı yandan önümdeki taş yığınlarını atmaya çalışıyordum. O taşları atınca ara oluştu, rahatladım. Asılı tavandaki kartonpiyerler olmasaydı henüz acı olabilirdim. Onlara tutundum. Onlarla kendimi korudum.
Üst tarafta demirler vardı, onlarla duvara vurup, bağırıyordum. Kurtarmaya gelenler bize yaklaştığında sesimi yükseltiyordum. Sesimiz duyulduğunda mutlu olduk. Beni çıkardılar. Sonrasını hatırlamıyorum. Ailemi da çıkardılar. Annemin kaburgaları kırılmış. Kız kardeşim bati bakımdaydı, bu sabah çıkarıldı. Yengemin durumu ongun. Çok şükür, dolgunca atlattık. Kendimizi bahtlı hissediyorum. Bacağımdan aynı cerrahi müdahale geçirdim.”
